سه آموزه از مطالعه ۸۰ ساله هاروارد درباره خوشبختی
تاریخ انتشار: ۱۸ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۴۱۷۸۸
راز خوشبخت زیستن چیست؟ طولانیترین دوره مطالعه درباره خوشبختی بشر سه معیار اصلی برای داشتن زندگی همراه با موفقیت و رضایت را فاش کرده است و نهخیر، پول جزو این سه عامل نیست.
براساس مطالعه هشتاد ساله گروه مطالعه هاروارد درباره رشد بزرگسالان در دانشکده پزشکی هاروارد واقع در کمبریج ایالت ماساچوست، کتاب تازهای با عنوان زندگی خوب منتشر شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در دهه ۱۹۳۰ این مطالعه ۷۲۴ شرکتکننده داشت که برخی دانشجویان هاروارد و برخی دیگر از محلههای کمدرآمد بوستون بودند. در آغاز کار این مطالعه، پژوهشگران این مردان را تحت معاینات پزشکی قرار دادند و با والدینشان مصاحبه کردند تا درک عمیقی از زندگی آنان پیدا کنند.
هر دو سال یکبار از این مردان درباره زندگیشان سوالاتی میشد، ازجمله درباره کیفیت زندگی زناشویی، رضایت شغلی و فعالیتهای اجتماعیشان. معاینات سلامت جسمی آنان، ازجمله عکسبرداری از قفسه سینه، آزمایش خون و ادرار و پژواکنگارههای قلب (اکوکاردیوگرام)، نیز هر پنج سال یکبار انجام میشد. درنهایت، همسر و فرزندانشان نیز به این مطالعه پیوستند و حتی ۲۵ نفر از شرکتکنندگان مغز خود را پس از مرگ به این مطالعه اهدا کردند.
در طول این ۸۰ سال مطالعه، یک روند کلی شاخص به چشم میخورد که بر سلامت جسمی و روانی و بر طول عمر شرکتکنندگان اثرات مثبتی داشته است و آن اهمیت داشتن روابط باکیفیت است.
پروفسور والدینگر که چهارمین سرپرست این مطالعه در طول کل دوره اجرای آن است، در یک سخنرانی تد در سال ۲۰۱۵ درمورد یافتههای این مطالعه منحصربهفرد صحبت کرد که تاکنون بیش از ۴۴میلیون بار دیده شده است.
در ادامه به سه آموزه برای داشتن «زندگی خوب» میپردازیم.
تنهایی کشنده استپروفسور والدینگر در سخنرانی تد خود گفت روابط اجتماعی برای سلامت مفید است و هشدار داد تنهایی میتواند کشنده باشد. بر اساس یافتههای این مطالعه هاروارد، مردانی که گفتهاند با خانواده، دوستان یا همگروهان خود صمیمیترند، معمولا خوشبختتر و سالمتر از همتایان خود بودند که کمتر اجتماعیاند. طول عمر آنها نیز معمولا بیشتر بود.
در مقایسه، کسانی که گفتند تنهاترند، احساس شادی کمتری داشتند و همچنین، وضعیت سلامت روانی و جسمانیشان بدتر بود.
کیفیت در برابر کمیتطبق توضیح پروفسور والدینگر تنهایی زیانبار است، اما در محاصره دیگران بودن هم لزوما به خودی خود مفید نیست، بلکه برای پیشبینی سلامت جسم و روان خود در گذر زندگی باید به قدرت رابطه با دیگران نگریست.
او در برنامه تد تاک گفت: «میدانیم ممکن است در جمع هم تنها باشیم و علیرغم ازدواجکردن، تنها باشیم.»
در واقع زندگی زناشویی پرتنش میتواند به اندازه تنهایی ناخوشایند باشد و گاهی از طلاقگرفتن بدتر است. در همین حال، او گفت: «زندگی درمیان روابط گرم و مطلوب [از آدم]حفاظت میکند.»
صرف وارد شدن به رابطه اهمیتی ندارد. طبق یافتههای مطالعه هاروارد، زوجهای متاهلی که گفتند مدام دعوا میکنند و دلبستگی کمی به هم دارند- طبق تعریف محققان درگیر «ازدواج پرتعارض»اند- در واقع در قیاس با کسانی که اصلا ازدواج نمیکنند، شادی کمتری دارند.
رابطه قوی برای جسم و روان مطلوب استکسانی که احساس میکنند در مواجهه با ناملایمات میتوانند به فرد دیگری تکیه کنند حافظه قویتری دارند، اما آنهایی که رابطه قوی ندارند زودتر به سراشیبی افول میافتند.
البته والدینگر تاکید کرد رابطه خوب بینقص نیست و گفت بسیاری از زوجهای مورد بررسی بحث و جدل میکنند، اما در نهایت میدانستند که در دوران ناملایمات باید کسی را برای اتکا کردن داشته باشند.
او در پایان به شنوندگان گفت حفظ رابطه خوب کار دشواری است و راه حلی سریع برای رسیدن به سلامت و شادی نیست، اما تاکید کرد این مطالعه بارها مزیتهای استقامت و ثبات را اثبات کرده است.
کارهای ساده مثل وقتگذراندن بیشتر با دیگران و حفظ روابط ماندگار میتواند سلامت فرد را تقویت کند و به زندگانی شاد و طولانی منجر شود.
منبع: ایندیپندنت
منبع: فرارو
کلیدواژه: طرز تهیه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۴۱۷۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حد کم کردن وزن چقدر است؟
ایتنا - چه با کمک داروهای مؤثر جدید لاغر شوید، چه بعد از جراحی لاغری وزن کم کنید، چه ورزش کنید و کالری بسوزانید، روزی میرسد که اعداد روی ترازو دیگر پایین نمیآیند و شما به محدودیت کاهش وزن برخورد میکنید. اما این حد کجاست؟
در یک مطالعه جدید، کوین هال، پژوهشگری در مؤسسه ملی بهداشت که کارشناس اندازهگیری متابولیسم و تغییر وزن است، بررسیای انجام داد تا ببیند به طور معمول چه زمانی کاهش وزن متوقف می شود و این موضوع چه ارتباطی با روش کاهش وزن افراد دارد.
او با استفاده از دادههای حاصل از آزمایشهای بالینی باکیفیت از روشهای مختلف کاهش وزن، این دادهها را به مدلهای ریاضی تقسیم کرد تا بفهمد چرا افرادی که وزن کم میکنند از جایی به بعد آن را متوقف میسازند.
او دریافت که بخشی از دلیل مؤثر بودن جراحی بای پس معده و داروهای جدید کاهش وزن مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید این است که زمان لازم برای رسیدن به پایداری وزن دو برابر میشود. در واقع در این روش نسبت کاهش کالری، افراد میتوانند برای مدت طولانیتری کاهش وزن را ادامه دهند.
بدن با تلاش برای حفظ تعادل بین کالریهایی که میخوریم و کالریهایی که می سوزانیم وزن را تنظیم میکند. وقتی کالری مصرف میکنیم یا کاهش میدهیم و شروع به سوزاندن انرژی ذخیره شده خود میکنیم، اشتها به ما می گوید که بیشتر بخوریم. مطالعات هال نشان داده است که هر چه فرد وزن بیشتری از دست بدهد، اشتها قویتر میشود تا زمانی که با تمام کارهای سختی که در وهله اول برای از دست دادن وزن انجام داده، مقابله کند.
این مکانیسم واکنشی برای اجداد شکارچی انسان ارزشمند بوده است، اما برای انسانهای مدرن که دسترسی آسان به غذاهایی با انرژی متراکم دارند، به خوبی کار نمیکند.
هال برای مطالعه مسیر کاهش وزن تنها با استفاده از محدودیت کالری، کاهش وزن مشاهده شده را مدلسازی کرد. او به طور تصادفی ۲۳۸ بزرگسال را به گروه تقسیم کرد. یک گروه به مدت دو سال از یک رژیم غذایی با محدودیت ۲۵ درصد کالری پیروی کردند و گروه دیگر به خوردن مطابق معمول پرداختند. این مطالعه که از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ با مشارکت مؤسسه ملی بهداشت انجام شد نشان داد افراد گروهی که کالری را کاهش دادند به طور متوسط حدود ۱۶پوند وزن از دست دادند اما گروهی که رژیم غذایی معمولی خود را دنبال کردند حدود ۲ پوند اضافه وزن داشتند.
اگرچه افرادی که در این تحقیق شرکت کردند به مدت دو سال به تلاش خود ادامه دادند، اما کاهش وزن آنها تقریباً در حدود ماه دوازدهم متوقف شد، زیرا اشتهای آنها برای مقابله با چاقی افزایش یافت.
هال اشاره میکند که در مطالعه خود به میانگینها پرداخته است. زمان کاهش وزن ممکن است بسته به فرد متفاوت باشد.
مدل هال پیشبینی کرد که برای دستیابی به کاهش وزن گزارششده در آن مطالعه، افرادی که رژیمشان با ۲۵۰۰ کالری در روز شروع میشد، باید بیش از ۸۰۰ کالری در روز کاهش میدادند. به این ترتیب بدن آنها این گونه پاسخ داد که باید به ازای هر کیلوگرم وزنی که از دست دادهاند، روزانه حدود ۸۳ کالری بگیرند.
یک کیلوگرم حدود ۲.۲ پوند است. به ازای هر ۲.۲ پوند کاهش وزن داوطلبان در این تحقیق، اشتهای آنها با درخواست ۸۳ کالری بیشتر در روز پاسخ داده شد. میانگین کاهش وزن گزارش شده در این مطالعه ۷.۵ کیلوگرم یا ۱۶ پوند بود و این به معنی آن است که در کمترین وزن خود، احساس نیاز به خوردن ۶۲۲ کالری بیشتر در روز نسبت به قبل از شروع کاهش وزن داشتند.
اما آنها در واقع ۶۲۲ کالری اضافه در روز نمیخوردند بلکه این مقدار اشتهای بیشتری است که احساس میکردند به آن نیاز دارند، در حالی که همان تلاشی را میکردند که در ابتدا برای کاهش ۸۰۰ کالری در روز انجام میدادند.
هال گفت در پایان این مطالعه، شرکتکنندگان به همان اندازه که در ابتدا تلاش میکردند برای مقاومت در برابر غذا تلاش میکردند، اما به جای ۸۰۰ کالری که هدف آنها بود، فقط توانستند حدود ۲۰۰ کالری در روز کاهش دهند. و این باعث شد که روند کاهش وزن آنها متوقف شود.
دکتر کریستوفر گاردنر، مدیر مطالعات تغذیه در مرکز تحقیقات پیشگیری استنفورد، قبلاً به سیانان گفته بود که روند کاهش وزن هر چه پیشتر میرود سختتر میشود. زیرا بدن افراد به آن واکنش نشان میدهد و از نظر متابولیک کارآمدتر میشوند. و بنابراین همان کسری کالری این کار را برای شما انجام نمیدهد. به همین دلیل است که کاهش وزن افراد رفته رفته متوقف میشود.
در مدل هال، از آنجایی که افراد وزن بیشتری از دست دادند، اشتهایشان برگشت و حدود ماه ۱۲، کاهش وزن را متوقف کردند.
داروهای سماگلوتید و تیرزپاتید که با تقلید از هورمونهای روده به افراد در کاهش وزن کمک میکنند، باعث ایجاد محدودیت بیشتری کالری شدند.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده تزریق تیرزپاتاید را تأیید کرده است. این اولین و تنها داروی چاقی در نوع خود است که هم جیآیپی (پلی پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز) و هم جیالپی-۱ را فعال میکند.
اما مهمتر از همه آن که این داروها فقط بر تعداد کالریهایی که افراد از رژیم غذایی خود حذف میکنند تأثیر نداشتند. آنها همچنین تعداد کالریهایی را که بدنشان باعث میشد با کاهش وزن دوباره غذا بخورند، کاهش دادند و در واقع اشتهایشان را ضعیف کردند. با کاهش اشتهای خود به نصف، آنها توانستند وزن خود را برای مدت طولانیتری کاهش دهند، به طور متوسط یک سال بیشتر در مقایسه با محدودیت کالری به تنهایی و بدون دارو. به طور کلی روند کاهش وزن در افرادی که از داروهای کاهش وزن استفاده میکنند در حدود سال دوم متوقف میشود.
عمل جراحی کاهش وزن قویترین اثر را داشت و افراد را بر آن داشت که روزانه حدود ۳ هزار و ۶۰۰ کالری از رژیمهای غذایی خود حذف کرده و به ازای هر کیلوگرم کاهش وزن، فقط ۵۸ کالری دریافت کنند. افرادی که تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار گرفته بودند، یک سال دیرتر به وضعیت پایدار میرسند که نشان میدهد این جراحی اشتهای آنها را به میزان قابل توجهی کاهش میدهد.
هال میگوید استفاده از داروهایی مانند سماگلوتاید و تیرزپاتاید و مداخلاتی مانند جراحی کاهش وزن زمان لازم برای رسیدن به توقف کاهش وزن را طولانیتر میکند، اما از وقوع کامل آن جلوگیری نمیکند.
هال گفت: «آنچه که در حال رخ دادن است این است که افراد هر چقدر هم وزن از دست بدهند، همچنان افزایش اشتها را تجربه میکنند.»
او در عین حال تصریح کرد اگر دارو یا درمانی به طور کامل اشتها را از بین ببرد، خطرناک خواهد بود. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است فرد تا آن قدر از خوردن سر باز بزند که بمیرد.
این مطالعه همچنین به اصلاح برخی از ایدهها در مورد اینکه چرا افراد از کاهش وزن خودداری میکنند کمک میکند.
به عنوان مثال، یک نظریه این است که کاهش وزن به متابولیسم آسیب میرساند، بنابراین افراد در هنگام استراحت کالری بسیار کمتری نسبت به زمانی که شروع کردند میسوزانند و میتوانند به راحتی وزن خود را به دست آورند.
هال میگوید متابولیسم پس از کاهش وزن کاهش مییابد، اما نه آن قدری که بتوان با آن زمان توقف کاهش وزن را دریافت.
او این تصور را که اثر داروها در نهایت متوقف میشود، رد میکند و میگوید: «دلیل توقف کاهش وزن آن است که در نقطهای، اثر داروها باعث افزایش اشتها میشود.»
هال گفت: «یک چیز بسیار رایج دیگر در حال حاضر این است که بعضی میگویند با جراحی چاقی، آن قدری که فکر میکردند وزنشان کم نشده است، از پپتید شبهگلوکاگون ۱ استفاده میکنند، یعنی باز هم تن به مداخله بدنی دیگری میدهند.»
این پژوهشگر میافزاید: «هر مسیری را که انتخاب کنید، یک وضعیت پایدار برای حفظ کاهش وزن مورد نیاز است. بنابراین ایده خوبی است که در نظر بگیرید آیا میتوانید کاری را که انجام میدهید برای مدت طولانی ادامه دهید یا نه.»
افرادی که پس از کاهش کالری روند کاهش وزنشان متوقف میشود، احتمالاً میتوانند با محدود کردن بیشتر کالری یا اضافه کردن ورزش به روال خود، از آن مرحله عبور کنند. هال در این زمینه میگوید: «هر کاری که انجام میدهید، باید به آن ادامه بدهید. بنابراین شما باید از مداخله در سبک زندگی برای بقیه زندگی خود راضی باشید.»